Var olan her şey birer damlayı ve evren de bir okyanusu temsil eder. Ve keşfettiğimiz, farkına vardığımız şey her ikisinin de özünün su olduğu gerçekliği olacaktır.
İnsanoğlu ana rahmine düştüğü günden itibaren kaydetmeye başlar. Bu ruhun bedene ve dünya yaşamına adaptasyonunu sağlamak için harika bir gerçeklik. Sonra doğum ile tam olarak dünyaya gelmiş olur. Günler geçmeye başladıkça var olan bebek mevcut altımızda bir şeyler öğrenmeye başlamış olur. İşte dananın kuyruğunun koptuğu yer "öğrenme "!
Bizler doğarken yaşama bilgelikle geliyoruz ve o bilgelik bize hep yardımcı olur. O bilge öncelikle açlığını gidermek için ilk olarak annesinin memesini emmeyi biliyor, sonrasında örnek almayı biliyor, taklit etmeyi biliyor ve daha nice şey biliyor içimizdeki o bilge. Özetle, nihayet büyüyüp okul çağına geliyoruz ve öğrenme dediğimiz şey devam ediyor.
İnsanoğlu ana rahmine düştüğü günden itibaren kaydetmeye başlar. Bu ruhun bedene ve dünya yaşamına adaptasyonunu sağlamak için harika bir gerçeklik. Sonra doğum ile tam olarak dünyaya gelmiş olur. Günler geçmeye başladıkça var olan bebek mevcut altımızda bir şeyler öğrenmeye başlamış olur. İşte dananın kuyruğunun koptuğu yer "öğrenme "!
Sahiden öğreniyor muyuz yoksa zaten var olanı yüzeye mi çıkarıyoruz?
Bizler doğarken yaşama bilgelikle geliyoruz ve o bilgelik bize hep yardımcı olur. O bilge öncelikle açlığını gidermek için ilk olarak annesinin memesini emmeyi biliyor, sonrasında örnek almayı biliyor, taklit etmeyi biliyor ve daha nice şey biliyor içimizdeki o bilge. Özetle, nihayet büyüyüp okul çağına geliyoruz ve öğrenme dediğimiz şey devam ediyor.
Peki biz bunca şey öğrenirken gerçekten bilgimiz mi artıyor? değilse zaten var olan bilgiyi mi keşfediyoruz?
Benim yıllardır vardığım kanı hep keşfetmek üzerine. Şöyle açıklayayım, bizler ve tüm varlık alemleri birer damla olalım evren de (kainat) bir okyanus ve bütün damlaların birleşimi okyanusu oluşturuyor aslında. Biz öğrendiğimizi iddia ettikçe aslında keşfediyoruz ve keşfettikçe büyüdüğümüzü sanıyoruz. İşin özünde biz hep bir damlayız.
Keşif yolunda önce bir su birikintisiyle tanışıyoruz ve su birikintisini aşınca kendimizi o su birikintisi sanıyoruz; sonra ilerlerken gölet ile karşılaşıyoruz onu da aşınca kendimizce bu sefer gölet olarak görüyoruz, sonra göl, sonra akarsu, sonra nehir, sonra deniz derken en sonunda okyanusa varıyoruz ve bakıyoruz ki okyanus olmuşuz yine kendimizce. Dönüp baktığımızda aslında bizde fiziksel platformda hiçbir şey değişmemiş ve biz yine kendimiziz yani aslında hala damlayız.
Sebebi şu ki algımızdaki öğrenme kelimesi bana göre keşfetmekle eşdeğer ve bu yaşam yolculuğunda her adımda aslında var olanı keşfediyoruz. Yani özümüzün geldiği yeri fark ediyoruz, bilincine varıyoruz.
Neticede okyanus da sudur damla da!
Var olan her şey öz olanın farklı frekanstaki bir formu aslında. İşte içimizdeki bilge hep bunun farkında o yüzden, "İnsan kainatın küçük bir örneğidir" kanısına varmıştır zamanında. Var olan, iyi veya kötü olarak nitelendirdiğimiz her şey tercihlerimize ve keşif deneyimimize göre şekil alıyor. Uyumda olduğumuz şeyler ile benzeriz, aynıyız. Tercih ettiğimiz her şey zaten var ve sadece bir seçim ile onu hayatımızda aktif kılmış oluyoruz. Bu da damla ile okyanusun aynı güçten, aynı özden olduğunu yeterince yaşatıyor ve ispatlıyor bizlere.